In onze AI-sandbox bij de Academie Sport en Bewegen voeren we allerlei experimenten uit om AI op effectieve en creatieve wijze te integreren in het onderwijs. Gisteren had ik een tussenevaluatie met een eerstejaars klas over het gebruik van de GPT, de gepersonaliseerde chatbot die is afgestemd op hun onderwijs.

Ik vroeg ze om hun fantasie volledig de vrije loop te laten: “Als alles mogelijk is, hoe ziet jouw ideale ondersteuning bij het leren eruit?” De ideeën stroomden rijkelijk en binnen enkele minuten stond het bord vol wensen. Studenten wilden niet alleen met tekst, maar ook met gesproken interacties aan de slag kunnen. Podcasts, interactieve visualisaties en flashcards voor moeilijke begrippen passeerden allemaal de revue. “als ik op de fiets zit, moet eigenlijk bij het stoplicht op de paal gewoon ineens een flashcard verschijnen”. Ze wilden dus vooral vrijheid in het moment van hulp vragen: altijd en overal toegang tot precies wat zij nodig hebben, wanneer zij dat wensen. En multimodaliteit. “Ik wil kunnen doorvragen als ik het niet snap, maar dan niet weer een tekst moeten lezen”.

Mijn belangrijkste inzicht uit deze brainstorm? Vrijwel al hun dromen zijn technisch nu al haalbaar. En dát was voor hun een verrassende en tegelijkertijd welkome realisatie.

Daarna vroeg ik wat hen nu vooral beperkt in het huidige gebruik van AI-tools. Voor veel studenten is het frustrerend om te botsen tegen limieten van gratis versies. Sommigen gaven aan liever niet met de custom GPT te werken, maar gewoon met ChatGPT, simpelweg omdat dit beter aanvoelt. De regie om zelf de ’tone of voice’ te bepalen -“ik wil minder emoiji” vs “nee, juist meer!” – ontbrak nog. Na korte uitleg konden ze dat dus nu gewoon zelf regelen. Basaal stukje prompt engineering wat nog ontbrak hier.

Als aanvulling heb ik demonstraties gegeven met de Advanced Voice Mode. De stof van de dag ging over de citroenzuurcyclus. Ik vroeg aan mijn AVM om dit simpel uit te leggen in de vorm van een sprookje. Instantaan kwam er een verhaal. Na de eerste moeilijke term heb ik het gesprek onderbroken en aangegeven dat dit te moeilijk was. Ik kreeg direct een heldere uitleg “zie het als een sleutel…”.  Vervolgens heb ik een kleine app gebouwd met Claude 3.7, waarmee bewegingen zoals elleboogflexie gevisualiseerd konden worden. Compleet met in te stellen demonstratie. Mijn collega genereerde ter plekke ook nog een podcast via NotebookLM die aansloot bij de stof van de dag.

Dit alles opende zichtbaar de ogen van onze studenten voor wat er allemaal mogelijk is. Over voice mode: “wauw, maar ook wel een beetje eng hoor”.

Conclusie van deze sessie: Studenten worden steeds beter in het gericht inzetten van AI om hun leerproces te verbeteren. Ze staan open voor experimenten, maar kennen nog maar nauwelijks alle mogelijkheden die binnen handbereik liggen. Technische kennis, maar ook helaas geld voor betaalde diensten zijn de belemmeringen nu. Aan ons als docenten en onderwijsontwikkelaars nu de taak om ze hierin te begeleiden en waar mogelijk krachtig te faciliteren.

Deze tussenevaluatie gaf me energie en inspiratie. De toekomst van onderwijs en AI ziet er veelbelovend uit!

Wat denk jij hierover? Zie je ook zulke kansen in jouw onderwijspraktijk? Deel je ideeën en ervaringen hieronder!